Peru

Lieve familie en vrienden!

We hopen dat jullie een gezellige kerst hebben gehad en een leuke jaarwisseling! Dat het nieuwe jaar ons maar mooie dingen mag brengen!

We zijn in totaal ruim drie weken in Peru geweest en we hebben het ontzettend naar onze zin gehad!
Zoals ik jullie in het vorige verslag vertelde zijn we na aankomst in Lima meteen zuidwaarts naar Ica gegaan. Omdat we met kerst op een leuke plek wilden zijn en een paar dagen over hadden, kozen we ervoor om eerst naar beneden te gaan en dan weer terug naar Lima.

We merkten bij aankomst meteen dat Peru minder goed ontwikkeld is dan Colombia. De huizen zijn vaak vrij vervallen en overal staan grote ijzeren palen op het dak, omdat de meesten aan het sparen zijn voor een extra verdieping. De palen kunnen er maar vast staan natuurlijk..
Waar we ook snel achterkwamen is dat Peru voor een groot gedeelte uit woestijn bestaat. Misschien hadden we ons niet zo goed ingelezen, maar als ik denk aan Peru, denk ik aan veel bergen en oude volken met mutsjes op. Niet helemaal waar dus!
Ica, onze eerste echte stop, ligt midden in de woestijn en is bloedheet overdag. We hadden hier de bus naartoe genomen. Ik zei eerder dat Peru minder ontwikkeld was dan Colombia. Nou, als het om bussen gaat lopen ze met vlag en wimpel voorop. Wat een luxe zeg! Iedere stoel heeft een eigen tv scherm en je kunt zelfs uit meerdere films kiezen! Daarnaast krijg je een snack en een dekentje EN het allerbelangrijkste voor de lange mens: er is veel beenruimte!! Wauw, het is zo heerlijk om eens niet met je benen in je nek te zitten.

Na deze euforische rit door de middle of nowhere waren wij wel toe aan een heerlijk zuid Amerikaans rood wijntje. Normaal drinken we bier, omdat er gek genoeg heel weinig wijn te vinden was in Colombia.
Toen Marc dus eindelijk een goedkoop heerlijk wijntje spotte in de supermarkt, moesten we die wel meenemen!
Nadat we na een drie kwartier de fles dan ook open hadden (geen kurkentrekker te bekennen in het hostel), installeerden we ons op het heerlijke dakterras met onze glazen.
Na het nemen van de eerste slok was de hele euforie weg. Geen wonder dat die rotfles zo goedkoop was, het was net smerige mierzoete dessertwijn. Ik snap nog steeds niet hoe het kan dat dit soort rommel wordt verkocht in een land dat zo dicht naast Chili en Argentinië ligt. Je zou toch denken dat de wijn goedkoop en erg lekker is. Helaas!

Maar goed, de reden dat we naar Ica gingen was niet te wijn, maar het daarnaast gelegen dorpje Huacachina.
Het dorpje is net een oase omringd door woestijn. Hier zijn we die dag erop gaan sandboarden. Aanvankelijk vond ik het een super idee en zag het helemaal zitten! Toen het uur van de waarheid iets dichterbij kwam en ik de duinen had gezien werd ik toch een beetje angstig. Je gaat bijna steil naar beneden terwijl je head first op een soort snowboard ligt. Zoals iedereen weet ben ik een held op sokken. Gelukkig was daar Marc die zei dat het helemaal niet eng was. Natuurlijk dacht ik; Hoe weet hij dat nou?! Hij heeft het ook nog nooit gedaan!
Toen ik uiteindelijk overgehaald was en klaar was om te gaan, bedacht ik nog net op tijd dat onze gids had gezegd dat als je niet snel wilt je gewoon je tenen in het zand moet zetten. Dat deed ik dus! Toen ik beneden was, lag Marc nog net niet op de grond van het lachen. Ik was letterlijk als een slak met 5 km per uur naar beneden gekomen. Nouja, ik had het toch maar gedaan. Marc ging natuurlijk een stuk soepeler en vloog haast naar beneden.
Gelukkig hadden we nog drie herkansingen, en bij de laatste berg ging ik dan toch ook redelijk hard.
Na het sandboarden zijn we met onze buggy naar een mooi uitzichtpunt gereden voor de zonsondergang.
Na dit super leuke avontuur zijn we terug gereden naar Ica, om de volgende dag terug te gaan naar Lima. Het was bijna kerst en dat wilden we goed vieren!

We kwamen aan op kerstavond en konden ons nog net op tijd inschrijven voor het kerstdiner in het hostel. Het is toch leuker om kerst te vieren met z'n allen. Iedereen mist zijn familie, dus wat is er beter dan met z'n 50en een veel te zoute kalkoen te eten met een mierzoet glaasje champagne (zeker van dezelfde wijngaard als die gore rode wijn!).
Op eerste kerstdag wilden we onszelf echt verwennen door sushi te gaan eten. Helaas was het restaurant dicht en toen we na een half uur lopen aankwamen bij de Italiaan bleek die ook dicht te zijn. Uiteindelijk zijn de twee zielenpootjes beland bij de Pizza Hut naast het hostel.
De volgende dag hebben we wel heerlijk gegeten, hoera! Alle restaurant waren inmiddels weer open dus het was eindelijk sushi time!

Na de kerst zijn we nog een paar dagen blijven hangen in Lima. In Peru heb je ook overal free walking tours, dus die konden we in deze stad niet overslaan! De tour was leuk maar niet heel boeiend. Dat komt vooral omdat er niet veel te beleven is in Lima. We zijn na de walking tour naar een interessante kerk geweest. Onder de kerk kun je graftombes vinden die heel goed bewaard zijn gebleven. Het enge van alles is, is dat deze tombes open zijn. Alle botten en skeletten zijn dus gewoon zichtbaar. Veel van deze tombes zijn massagraven. Onderzoekers hebben, tijdens het tellen van alle botten, soort bij soort gelegd. In de ene tombe zijn dus alle bovenbenen te vinden en in de andere alle hoofden. Helaas voor jullie konden we hier geen foto's van maken.

Een paar dagen voor oud en nieuw hebben we Lima verlaten en zijn met de bus doorgegaan naar Nazca. Ik wilde heel graag met een vliegtuigje over de Nazcalijnen vliegen. Dit zijn kilometerslange mysterieuze figuren in het zand. Omdat ze zo groot zijn, kun je ze het beste zien vanuit de lucht. Marc wilde dit sowieso niet doen, omdat het vrij duur is. Ik werd na het lezen van verschillende verslagen ook iets minder enthousiast. Er is een verdeelde mening over of het het waard is. Je wordt blijkbaar vaak kotsmisselijk in het vliegtuigje en de lijnen zijn soms niet goed te zien. Uiteindelijk heb ook ik besloten dat ik mijn geld liever uitgeef aan iets waar ik geen twijfels over heb.

De meesten weten niet dat er buiten de lijnen nog meer te zien is rondom Nazca. Wij hebben een tour gedaan met Roy, de eigenaar van het hostel waarin we in verbleven. Hij bracht ons naar een oude begraafplaats van de pre Inca's. Het is een groot gebied van ongeveer 2km, maar zijn in totaal maar 12 graven opengemaakt. De overledenen zijn vrij intact gevonden. Het was traditie dat een familie bij elkaar gezet werd. Ze werden in katoen en hun eigen haar (lange dreadlocks) gewikkeld en zittend in het graf geplaatst. Daaromheen werden allerlei offers neergelegd in de hoop dat de overledenen ooit terug zouden komen. Echter, als de overledene met het hoofd een bepaalde kant op werd geplaatst, hoopten de pre Inca's niet dat diegene terug kwam. Het kon zijn dat diegene dan aan een ziekte was overleden en ze niet wilden dat hij/zij langer moest lijden.
Het is allemaal nogal creepy, maar zeker de moeite waard. Gelukkig voor jullie mochten we hier wel foto's van maken! Deze zijn zeer binnenkort te zien op Facebook!
Met de rillingen over onze rug vervolgenden we de tour naar oude piramides die gemaakt zijn tussen 100 en 500 n.C. Deze piramides zijn gemaakt door de Nazca's. Om eerlijk te zijn is het gebied niet heel spectaculair, omdat het grootste gedeelte zich nog onder het zand bevindt. Toch is het wel een kick om eroverheen te lopen, wetend dat daar ooit een intelligente stam heeft geleefd.
Het waait er altijd ontzettend, dus wij hebben ons we afgevraagd waarom ze precies deze plek hebben uitgekozen. De helft van de uitleg hebben we gemist, omdat de wind de verkeerde kant op stond. Niet te beginnen over het zand in onze ogen, waardoor we ons als blinde mollen over het gebied verplaatsten.
Aan het einde van de middag zijn we naar het 'aquaduct' gegaan. We hadden geen idee wat we ons daar van voor moesten stellen. Toen we aankwamen bij een kleine pis geul kon ik mijn lach haast niet inhouden. MAAR het gaat er eigenlijk om hoe dat water daar dus terecht kwam! De Nazca cultuur heeft 15 ronde windgaten in de grond gemaakt. Deze gaten stoppen waar het stilstaande grondwater begint. Het idee is dat die gaten wind vangen, waardoor het water voortgeduwd wordt naar een bepaalde plek. Een hele vernuftige uitvinding en zeer belangrijk aangezien Nazca een gortdroog gebied is waar aanvankelijk geen mensen konden leven.

Na een dag vol al interessante ruïnes ga ik me toch afvragen of er misschien meer is en of de wereld wel zo in elkaar zit als wij denken. Die mensen waren ontzettend intelligent en werkten op zo'n slimme manier samen met de natuur. Misschien moet ik toch mijn vroegere droom maar achterna jagen en archeoloog worden, dan kan ik dat eens verder gaan onderzoeken.

Anyway, tijd voor luchtigheid. Na Nazca zijn we vrijwel meteen doorgegaan naar Arequipa. Dit was de plek waar wij oud en nieuw gingen vieren! We zaten in een superleuk hostel dicht bij het stadscentrum. De stad is verder niet heel bijzonder, afgezien van de vulkanen waardoor het omringd wordt. Die hebben we in totaal maar liefst één keer mogen spotten, het was bijna altijd bewolkt.

Oud en nieuw in Arequipa was wel heel erg leuk! We hadden een gezellig groepje bij elkaar geharkt en gingen uitgedost in geel naar het plein om daar de champagne te poppen. De Peruanen geloven dat geel geluk brengt, dus iedereen had wel iets geels op of aan. Wat ons wel opviel is dat de Peruanen het niet zou nauw nemen met de vuurwerkveiligheid. Alles schiet alle kanten op en ontploft waar ze bij staan.

Na oud en nieuw vonden we dat we het ons mochten veroorloven om onszelf een paar dagen op te sluiten in de tv kamer MET Netflix. Marc was ziek geworden dus we hebben uiteindelijk een week helemaal niets gedaan. Achteraf hadden we dat allebei hard nodig. Reizen is natuurlijk heel leuk, maar soms ook gewoon ontzettend vermoeiend. Na een week was Marc weer beter en had ik ook weer zin in een nieuw avontuur. Dit kwam in de vorm van de Colca Canyon. Grappig dat ik vorm zeg, we hebben helemaal niets van die hele rot Canyon gezien.

De ellende begon allemaal om 02:30. Ja mensen, de tijd waarop wij opgehaald werden voor deze dagtrip. Het was maar liefst 4 uur rijden naar het eerste dorpje waar we ontbijt zouden krijgen. Bij aankomst zag ik groen en geel en kon me met moeite aan de ontbijttafel hijsen. Gelukkig deed een ontbijtje en een kopje coca thee me goed en kon ik vrolijk verder.
We reden langs wat traditionele dorpjes waar we souvenirs konden kopen en met lama's en alpaca's op de foto konden. We hebben zelfs nog een traditionele dans gezien. Na al dat leuks vervolgden we onze weg naar de Colca Canyon. Na tien minuten rijden stopten we ineens. Een grote tourbus had zich in de modder gereden en zat vast. Toen we zagen hoe ze dit probeerden te verhelpen wisten we dat het lang zou gaan duren. En ja hoor, pas anderhalf uur later konden we onze weg vervolgen. Maar goed, dit kon de pret niet drukken. We waren er bijna en het was heel mooi weer! Toen we de volgende berg omreden zagen we al dat er wat bewolking in de Canyon zat. Zodra we het busje uitstapte, stak de wind op en werd de mist letterlijk in ons gezicht geblazen, we zagen geen hand voor ogen. Ik was Marc meerdere keren kwijt terwijl hij gewoon naast me stond en toen ik even terug moest naar ons witte busje om wat te eten te pakken, was ik totaal verdwaald. We hebben tevergeefs een uur gewacht op opklaring en zijn toen bedroefd afgedropen.
Op de terugweg zijn we nog op een hoog punt gestopt waar je acht vulkanen kon zien. Ze zullen er vast geweest zijn, wij zagen alleen geen hand voor ogen.
De wilde Alpaca's die de weg overstaken waren toch echt wel het hoogtepunt van deze tour, want die zagen we gelukkig wel op tijd!
Als klap op de vuurpijl, kwamen we erachter dat we vergeten waren om de bus voor die avond naar Cusco te boeken. Gelukkig konden we de bus, een uur voor vertrek, nog boeken!

We hebben twee nachten in Cusco geslapen en gingen toen op weg naar Machu Picchu, hopend dat we de slechtste weersomstandigheden gehad hadden. Wij gingen op de goedkope manier, eerst zes uur met de bus en daarna drie uur lopen. We hadden er met drie uur kunnen zijn. Dan moesten we met de trein die zo verschrikkelijk duur was dat ik me afvroeg of hij over een gouden spoor reed.
Na een vervelend 'benen in nek' ritje, kwamen we aan bij het punt vanwaar we moesten lopen. Bij het uitstappen begon het toevallig keihard te regenen. Wij waren dit keer goed voorbereid op het weer, dus nadat Marc zich in zijn poncho had gehesen en ik mezelf in mijn regenjas gingen we lopen! Het pad liep langs het spoor, dat overduidelijk niet van goud was.
Na twee uur en 15 min kwamen we als verzopen katten aan in Aguas Caliente. Gelukkig waren er warme douches in het hostel!

De volgende dag vervolgden we onze weg om 04:45. Om half 6 ging de eerste bus en wij wilden er vroeg zijn, omdat onze tour om half 7 begon. Uiteindelijk begon de tour om 7 uur, omdat een paar mensen blijkbaar niet zo vroeg uit bed waren gegaan als wij. Machu Picchu was inmiddels al een uur open en het was al helemaal volgelopen. De meesten die ons kennen weten dat we ons daar natuurlijk ontzettend aan geïrriteerd hebben. Toch was het uitzicht toen we eenmaal bovenaan waren schitterend en vergaten we al die mensen die er ook rondliepen. Het is een adembenemende stad en veel groter dan ik aanvankelijk verwachtte. We hebben op alle mogelijke manieren foto's genomen en hoe goed die ook gelukt zijn, niets kan vergeleken worden met het echte uitzicht. Zelfs toen het begon te regenen vonden we het nog steeds prachtig. Normaal gesproken rennen we altijd overal doorheen en hebben het dan wel gezien. Gelukkig duurde de regen niet lang en trok de bewolking omhoog waardoor we een tijdje van het uitzicht hebben kunnen genieten.
Na er de hele ochtend geweest te zijn, zijn we rustig aan de afdaling begonnen. In plaats van het busje te nemen, zijn we gaan lopen. Eenmaal terug in Aguas Caliente hebben we een biertje genomen op de succesvolle dag met goed weer!

Het enige dat nog op ons to-do lijstje in Peru stond was met Titicacameer. Daar kwamen we twee dagen later aan. We zaten inmiddels op 3800 meter hoogte en merkten dat heel erg aan onze ademhaling en conditie. Na twee stappen liepen we al te hijgen.
Vanuit Puno gingen we met een klein bootje het Titicacameer op. Dit is het hoogste bevaarbare meer van de wereld en het ligt op de grens van Peru en Bolivia. Aan de Peruaanse kant vindt je de floating islands. Die gingen we bezoeken. Het was een tour van drie uur en we kwamen langs meerdere kleine eilandjes. Bij een van de eilandjes zijn we gestopt om te kunnen zien hoe de mensen hier leven. De eilandjes zijn van riet gemaakt en alles wat erop staat is ook van riet. Er zijn er in totaal 90 en op ieder eilandje wonen ongeveer vijf families. De mensen die hier leven zijn erg vriendelijk en zwaaiden allemaal naar ons toen we langs voeren. Het was een erg leuke, maar ook aparte ervaring.

Na de tour zijn we ons gaan voorbereiden op onze boarder crossing de volgende dag. We hadden gehoord dat de Bolivianen nogal streng konden zijn, dus we namen het zekere voor het onzekere. We hadden kopieën van alle documenten gemaakt en alvast geld omgewisseld. Uiteindelijk heeft de man bij de immigratie nergens om gevraagd en heeft zonder te kijken een stempel in ons paspoort gezet. Er waren ook nergens corrupte politieagenten te vinden die je tas wilden doorzoeken. Het was super simpel!

Inmiddels zijn we twee dagen in Bolivia. We hebben nu een rustdag in Copacabana en gaan morgen vanuit hier de andere kant van het Titicacameer op. Er ligt hier een klein eiland voor de kust waar oude ruïnes van de Inca's gevonden zijn. Hebben we ooit genoeg van ruïnes? Nee ik denk het niet!

Hopelijk hebben jullie weer van onze avonturen meegenoten. Het volgende verslag zal ik weer posten als we Bolivia uit zijn!

We missen jullie hoor, tot snel!

Liefs,

Marc en Steef